Dorasta do ponad metra długości, osiągając przy tym masę kilku kilo­gramów (czasem nawet do 30 kg). Mocny tułów o płaskiej stronie brzusznej, długa płetwa grzbietowa rozpoczynająca się w najwyższym punkcie ciała. Cztery wąsiki, po dwa na dolnej i górnej wardze. Grzbiet ciemny, zielonkawobrązowy lub szarozielony, boki jaśniejsze, ciemnooliwkowe ze złotym połyskiem, brzuch żółtawo- lub kremowo­biały. Płetwy nieparzyste szarawo-niebieskie, parzyste czerwonawe. Forma dzika zwana sazanem. W ciągu dnia trzyma się głębszych rejonów, aktywność wzrasta o zmierzchu i w nocy, kiedy wypływa na płycizny, by żerować. W lecie, przy słonecznej pogodzie, podpływa pod taflę wody, by się wygrzewać, co jakiś czas pobierając powietrze. Zimę spędza stagnując w głębinach akwenów wodnych. W Dolinie Baryczy hodowany w stawach od średniowiecza. Funkcjo­nuje pod nazwą Karp Milicki. Stał się produktem regionalnym; hodowany w cyklu trzyletnim, karmiony naturalnymi zbożami.

Jedna z większych ryb drapieżnych słodkowodnych w naszym kraju. Osiąga długość do 1,5 mi masę do około 10 kg. Tułów wydłu­żony, od głowy po nasadę ogona prawie jednakowo wysoki. Prze­sunięcie płetwy grzbietowej i odbytowej do tyłu. Głowa płaska, zakończona dużą paszczą, wyposażoną w liczne szydełkowate zęby. Ubarwienie boków i grzbietu zielone z jasnożółtymi plamami. Płetwy czerwonawe. Przebywa w wodach słodkich, zarówno sto­jących i płynących, czasem w wysłodzonych strefach przybrze­żnych Bałtyku. Żywi się głównie rybami, ale także żabami i innymi organizmami wodnymi. Hodowany w stawach w Dolinie Baryczy. Idealna waga konsumpcyj­na to 1-3 kg. Taką wagę osiąga po ok. 2-3 latach.

Największa drapieżna ryba słodkowodna żyjąca w Polsce. Osiąga długość do 2,5 metra przy masie ciała do ponad 100 kg. Kijankowaty kształt. Szeroka głowa z małymi oczami. Charakterystyczne dla sumów są dwa długie wąsy (po jednym w kącikach pyska) i cztery krótkie na dolnej szczęce. Paszcza szeroka z tarką drobnych zębów. Ciało bezłuskie, barwa od brązowej do szaroczarnej, brzuch jaśniejszy (biały lub żółtawy, po bokach ciała i na brzuchu szaro-czarny marmurkowy wzór). Mała płetwa grzbietowa i długa odbytowa. Żywi się dużymi organizmami wodnymi, rybami, ptakami wodnymi, małymi ssakami i żabami. Zimą, od grudnia do lutego, nie żeruje. W Dolinie Baryczy występuje zarówno w rzece Barycz (zwłaszcza w miejscach łączenia się z Odrą) oraz jest hodowany w stawach. 6-kilogramowyokaz hodowany rośnie ok. 4 lata.

Należy do rodziny karpiowatych. Krępy tułów, łagodnie zaokrąglone kontury ciała. Łuska drobna, pokryta grubą warstwą śluzu. Oczy stosunkowo małe, okrągłe o czerwonej tęczówce. Otwór gębowy poziomy, w jego kącikach po jednym krótkim i miękkim wąsiku. Ubarwienie w ciepłych kolorach, od czarno-brązowego po złotawo­zielonkowate. Brzuch jasny. Dorasta do ponad 50 cm i osiąga masę ciała do 4 kg. Młode osobniki żywią się planktonem, później pokarm. stanowią robaki, ślimaki, larwy owadów, mięczaki, a także rośliny. Występuje w rzekach i stawach na terenie Doliny Baryczy. Posiada bar­dzo smaczne, białe, średnio tłuste i nieco słodkawe mięso.

Dorasta do 100-130 cm długości. Tułów smukły, srebrzyście ubarwiony, z tygrysimi pręgami schodzącymi od ciemnego grzbietu w dół. Preferuje wody stojące lub o wolnym nurcie. Akceptuje mętną, ale dobrze natlenioną wodę. W nocy przystępuje do aktywnego żeru, często podpływając ku powierzchni. Dobrze widzi w ciemności. Żywi się niewielkimi rybami, żabami i larwami owadów.

Należy do rodziny karpiowatych. Obcy gatunek sprowadzony z Chin. Ciało wydłużone, silnie bocznie spłaszczone. Duży otwór gębowy bez wąsików. Jeden szereg zębów gardłowych. Jest większa i ma większą głowę niż tołpyga biała, a oczy położone niżej. Ciało pokryte rozłożonymi nierównomiernie ciemnymi plamami. Ubarwienie zło­tawoszare. Dorasta do 1,12 metra długości i 45 kg masy ciała. Nie przystosowana do naszych zim. Z uwagi na żarłoczność materiału planktonowego stanowi konkurencję dla rodzimych gatunków ryb i ich narybku. Dorosłe osobniki czasem polują na małe ryby. Mięso tołpygi zawiera dużo nienasyconych kwasów tłuszczowych oraz dużą ilość witamin rozpuszczalnych w tłuszczach, dlatego ceniona jest za walory dietetyczne.

Ciało karasia srebrzystego jest całkowicie pokryte łuskami: na grzbiecie mają one kolor srebrzystoszary z zielonkawym poły­skiem, a na brzuchu - biały. Płetwy grzbietowa i ogonowa w róż­nych odcieniach szarego koloru. Płetwy parzyste i odbytowa mogą mieć zaróżowione nasady. Należy do rodziny karpiowatych. Karaś srebrzysty osiąga długość do 40 cm i masę ciała do 2 kg. Występuje we wszystkich typach zbiorników wodysłodkiej, w płytkich i małych stawach oraz w zarastających i wysychających zbiornikach. Jest bardzo wytrzymały; zagrzebany w mule na dnie potrafi przetrwać okresowe wysychania zbiornika. Oprócz karasia srebrzystego w wodach stawów i rzek w Dolinie Baryczy występuje także karaś złocisty (Carassius aura tus). Mięso karasia srebrzystego jest białe i suche, podobne w smaku do karasia złocistego.

Ryba drapieżna o niewielkich rozmiarach, o krępym tułowiu, silnie wygrzbieconym. Osiąga do 60 cm długości i masę ciała do 4,8 kg. Od grzbietu schodzą w dół ciemne pręgi. Podwójna płetwa grzbietowa; pierwsza rozciągnięta na ostro zakończonych kolcach. Czerwone płetwy brzuszne, przesunięte do przodu. Otwór gębowy duży. Pokrywy skrzelowe ostro zakończone. Łuska drobna. Barwa zielono­żółtawa, brzuch jasny. Występuje we wszelkich wodach płynących i stojących z wyjątkiem strumieni i rzek o szybkim nurcie, także w Ba­ryczy i stawach na terenie Doliny Baryczy. Preferuje wodę dobrze natlenioną. Narybek odżywia się planktonem. Większe osobniki zaczajają się na ofiarę lub aktywnie polują na ryby i większe bezkręgowce. Czasem zjada przedstawicieli swojego gatunku.

Charakterystyczny gatunek ryby posiadającej rząd regularnych stożków na grzbiecie, geometryczne wzory na bokach ciała oraz niesymetryczną płetwę ogonową. Wydłużony, ryjkowaty pysk z wąsikami. Osiąga dłu­gość do 3-4 metrów przy masie do rekordowych 300 kg. Ze znanych gatunków jesiotrów: zachodniego oraz ostronosego (zwanego także bałtyckim) wszystkie uznane są za zanikłe w swoim środowisku naturalnym na terenie Polski, dlatego w warunkach naturalnych jest ściśle chroniony. Przyczyniło się do tego zanieczyszczenie wód i nadmiemy od­łów. Prowadzone są próby przywrócenia jesiotra do naszych wód. Hodowany w stawach w Dolinie Baryczy. Żywi się mięczakami, larwami owadów, skorupiakami i małymi rybami. Ma doskonały smak i nie ma ości.

Należy do ryb karpiowatych. Obcy gatunek sprowadzony z Chin. Duża ryba o smukłym tułowiu, brunatno-zielonej barwie grzbietu i złocistych bokach. Łuska duża. Osiąga długość do 150 cm i 45 kg masy ciała. W rodzimym siedlisku preferują ciepłe zbiorniki o dużej ilości roślinności wodnej. Hodowany w stawach na terenie Doliny Baryczy. Ze względu na swój typowy roślinożerny charakter stanowi duże zagrożenie dla rodzimego ekosystemu. Eliminacja roślinności wodnej odbiera miejsca dotarła rodzimym gatunkom. Jego mięso jest białe, delikatne i dużo chudsze od mięsa karpia.